Konumuz yorgunluk...
Hayır, hayvanların bedensel, insanların ise hem bedensel hem zihinsel olarak sarf ettikleri efor sonrası ortaya çıkan fizyolojik neticeyi kastetmiyorum.
Öncelikle şunu belirtip vurgu yapmak için altını kalınca çizmek lâzım; Ekonomi hayâller değil gerçekler üzerinden yol alır.
8 Ağustos 2011 günü “Kapitalizmin Sistemik Krizi” başlıklı yazımın sonunda iddialı bir söz etmiş “...Türkiye yüksek derecede belirsizliğin hüküm süreceği önümüzdeki süreçte yatırımcılar için güvenli liman olarak görülecektir.
Ekonomide beklentiler genellikle kötü senaryonun gerçekleşmesi ile neticelenir. Çünkü ekonomik sapmanın önlenebilmesi ve iyi senaryonun gerçekleşebilmesi; alınan önlemlerin uygulanmasında güçlü siyasi irade, toplumsal sahiplenme, belirlenen yol haritası ilkelerine sadık kalma, sadece ülkesel bazda değil uluslararası finans otoritelerinde de güven uyandırılması ve alınacak tedbirlerde tutarlılık gerektirir.
Geleceğimizin tohumları geçmişimizde atılmıştır!
Bundan tam 100 yıl önce idi...
Tarihler 1911’i gösterirken dünyaya gözlerimi açmama daha 57 yıl vardı.
Dedelerim, yani hem annemin babası hem de babamın babası hayatta idi.
Dedemin abileri bir daha dönmemek üzere henüz Yemen’e gitmemişlerdi.
Fakirlerin niye yoksul olduğunu anlamak için varsılların nasıl zengin olduğuna bakmak yeterlidir; Gelirinden fazlasını borçlanarak harcayan hovarda devletler ve israfa alıştırılmış halkları…
Bugün size “fakirlik edebiyatı” yapacağım. Edebiyat deyip geçmeyin. Hele fakirlik deyip hiç geçmeyin. Zenginin malı züğürdün çenesini yorarken, fakirin garibanlığının vicdanımızda biraz da olsa hissesi bulunmalı değil mi?
Ekonomide “bat(a)mayacak kadar büyük” diye bir kavram vardır. Şirket, banka veya devlet gibi çöküşüyle etkisinin ülkesel, bölgesel veya küresel büyüklükte bir kapsama alanına sahip olan piyasa aktörlerini tanımlamak için kullanılır. Bu yapılar dominonun en başında veya önlerinde yer alıp piyasayı yönlendiren, domine eden oyunculardır.
